‘Je moet NU terugkomen’, whatsapp ik naar le boyfriend. ‘Het is een noodgeval!’
2018, 8 uur donderdagochtend. Ik ben alleen in ons appartement en er kruipt een spin over de pastelblauwe livingmuur. Het ding is zo groot als een dessertbord. En het bewéégt. Te snel.
‘Zet het raam open en verschans je in de badkamer’, appt K. terug.
‘Kan niet. Ze kruipt WEG VAN HET RAAM. En anders weet ik niet of ze écht weg is.’
Tien minuten later
Ik app een nieuwe foto. Op het scherm: een stapel boeken, inclusief de volledige Hongerspelen-trilogie, de omnibus van the Chronicles of Narnia, en twee dierenencyclopedieën. Onder de toren: een omgekeerde Curver-doos, doorzichtig. In de doos: de spin.
‘Jij zet ze straks buiten, hè?’, stuur ik nog.
Rechtstreeks uit de archieven: boekentoren met spinnencel.
‘Jezus. Waarom heb je dat beest niet gewoon platgemept?’
Ik ben op bezoek bij mijn zus. Zij houdt ook niet zo van spinnen.
‘Platmeppen geeft me hartkloppingen.’ Ik zet mijn glas water neer. ‘En als ik mis en ze valt, dan weet ik niet waar ze is. Dat is nóg erger. Voor je het weet springt ze in je nek terwijl je naar Thuis aan het kijken bent.’
Jaren later woon ik alleen
Zónder inwonende spinnenvanger.
Pluim voor mezelf: ik spurt niet naar buiten om voorbijgangers om hulp te smeken. Dat doet mijn ex-collega Ellen wél als ze een spin boven haar sanseveria spot.
Maar het is een proces
De sprietige exemplaren, aka Mieke langepoot, mogen blijven zitten. Tenminste: als ze mij of mijn hond niet lastigvallen. Chillend in hun hoekje blijven ze, maanden aan een stuk. Wachtend tot een volgend brokje eten de verkeerde afslag neemt.
Want ja, spinnen zijn ook nuttig. Al is het maar omdat ze muggen als lunch eten. En van de achtpoters kun je veel zeggen, maar ze zuigen tenminste je bloed niet op terwijl je je schoonheidsslaapje doet.
En dan zijn er die andere gozers
De kruipers die je zelfs zonder lenzen nog ziet zitten op de dampkap. De veelpoters die je over de muur kunt hóren trippelen als je je smart-tv op mute zet. Brrr.
Die potige fitnessboys moeten weg. Want voor je het weet schuifelen ze over je arm terwijl je Assassin’s Apprentice voor de derde keer aan het herlezen bent. En heb je dat pas door als ze zich als een harig horloge op je pols nestelen.
Pure horror was dat. Ik wierp me nog een week lang uit de zetel bij elk haartje dat door de lucht dwarrelde. Handig, met een verharende hond in huis.
Mijn aanpak voor de XL-exemplaren is eenvoudig
Ik vang ze in een plastic potje. En ik dump ze in de bloembak aan de overkant van de straat.
Sorry, overburen. Een zelfredzame vrouw kan ook maar zoveel aan.
Lees ook:
Bekendheidslessen van Spiderlord
That’s it, folks! Meer blogs over spinnen heb ik niet. Op dit moment dan toch.
